گفتگو های نوروزی دوشنبه و سخنی چند در بارۀ تاجیکستان
١٠ حمل (فروردین) ١٣٩١
نشست چهار جانبه بین روسای جمهور پاکستان ،تاجیکستان ،ایران وافغانستان در دوشنبه مرکز تاجیکستان به اثر ابتکار و پیشنهاد امام علی رحمان ریس جمهور تاجیکستان تدویر یافت.
به همگان آشکار است اشتراک کننده گان این کنفرانس برداشت های همسو و همسان در قضایایی منطقوی و جهانی با یگد یگر ندارند، و شاید هم فقط تجلیل از نوروز یگانه نقطه مشترک همگانی درین کنفرانس باشد !
جمهوری اسلامی ایران با دیدگاهای ضد آمریکای و غربی همیش در جستجوی یک ستیژ و یک موضع ایست که با استفاده از آن، همان سیاست های ضد غربی و آمریکای خویش را در باره قضایای منطقه ی و جهانی بیان دارد،به طور مثال ریس جمهور ایران خواهان خروج قوای ناتو از افغانستان و تادیه غرامت از طرف ناتو میباشد،و سکوت هیات افغانستان درین کنفرانس سوال برانگیزاست .پاکستان که چندان علایق و وابستگی تاریخی به نوروز ندارد در پی جستجواهداف است که بعد از قتل اسامه بن لادن در پاکستان آن کشور را به انزوای بین المللی کشانید . تلاش های دوباره هیات نمایندگی پاکستان احیای مجدد نقش آن کشوردر منطقه پرآشوب آسیای مرکزی است .افغانستان که محراق بحران و کشور مظلومی در منطقه است در اثر سیاست های خصمانه ی دو کشور همسایه خود ایران و پاکستان در خون وآتش بهم آمیخته است ،در تحلیل نهای نتایج این کنفرانس به سود ایران و پاکستان بوده و افغانستان ناظر سیاست های محیلانه دو کشور است .
جای شک و تردید نیست که جمهوری تاجیکستان نسبت علاثق تاریخی و ملی خویش با افغانستان شاید هم یگانه کشور در منطقه باشد که از موضع مظلومانه مردم افغانستان به دفاع بر خاسته و آماده همکاری با جمهوری اسلامی افغانستان باشد، ولی واقعه تروریستی و انفجار در جوار سفارت افغانستان در دوشنبه پرسش ها و سوالات زیادی را در ذهنیت های مردمان جهان در باره ی تاجیکستان ایجاد نمود،جای شک و تردید نیست که جمهوری تاجیکستان بعد از افغانستان کشور مورد توجه تروریزم بین المللی و طالبان بوده در صورت تشدید بحران و تغیر دولت در کابل نخستین قربانی بعد از افغانستان خواهد بود،آگاهان سیاسی بعد ازین عمل تروریستی راجع به امنیت تاجیکستان به شک و تردید نگریسته و آیندهء پر آشوبی را راجعه به این کشور پیش بینی مینمایند، ولی دولت تاجیکستان از متن یک بحران و جنگ داخلی بر خاسته ، شاید چنان دولت لرزان نباشد که به وزش باد های سطحی از بیخ و ریشه بر کنده شود ، فعلآ در جهان موجودیت یک یا چند گروه تروریستی دریک کشور نمیتواند بقای حیاتی کشور ها را به مخاطره افگند، ولی به عقیده بنده امام علی رحمان بعد از سرکوب و نابودی تعداد از سالاران تفنگ که آنها میخواستند تاجیکستان را افغانستان دوم بسازند از داخل یک بحران با موفقیت عبورنموده و یک دولت با ثبات را ایجاد نمود،ولی خطرات دیگر وجود دارد که تاجیکستان را تهدید مینماید ،نخستین آن فقر و تنگ دستی در آنکشور است که میتواند یکی از فکتور های بحران باشد ،دومین و بدترین خطر مسله قاچاق مواد مخدر افغانستان از مسیر تاجیکستان است ، صد ها تن مواد مخدر از مسیر راه های تاجیکستان به روسیه و غرب انتقال میابد ، و طالبان نیز با استفاده ازین ابزار میتوانند به کمک مافیای بین المللی درین کشور رخنه نموده این اعمال شنیع انجام دهند،،ولی با تاسف در سرحدات افغانستان و تاجیکستان تعداد مسولین که وظیفه حفظ سرحدات را دارند خود وسیله و انتقال دهنده ی مواد مخدر به تاجیکستان استند از سرحد اشکاشم و واخان الی سرحد شیر خان بندر این پروسه به اشکال گوناگون ادامه دارد ،همه مردم در ولایات بدخشان ، تخار و قندوز میدانند که مواد مخدر چگونه ازین سرحدات قاچاق میگردد،به شکل نمونه ولسوالی درقد ولایت تخار را یاد دهانی مینمایم ،درقد جزیره ایست در میان دریا آمو که تمام رفت وآمد واکمالات مواد توسط قایق ها صورت میگیرد ولی ساحات این ولسوالی به سه منطقه نفوذ تقسیم شده است، یکی ازاین گروها با روابط تباری درمحل دارند به شکل آزادانه در انتقال مواد مخدر اقدام مینمایند ،منطقه دوم حایل است بین قوای دولتی و مخالفین دولت که توسط یک متنفذ قومی که پولیس محلی گویند این متنفذ با ارتباط و روابط که با هردو طرف درگیر دارند در منطقه خویش آزادانه به قاچاق مواد مخدر مصروف اند ،منطقه سوم مسولین دولتی که آنها نیز انحصار ارسال مواد مخدر را نیز در یک قسمت آن ولسوالی به دوش دارند ،این بزرگترین فساد ایست که مافیای بین المللی آزادانه در سرحدات تاجیکستان از آن سود میبرند،فقط درآن ولسوالی ریاست امنیت دولتی در تلاش دستگیری متهمین به قاچاق مواد مخدر است که جهت جلوگیری ازین مصیبت بزرگ امکانات در اختیار ندارد.جای شک نیست که آن سوی سرحد در تاجیکستان مافیا روابط تنگا تنگ با سرحد بانان تاجک دارند،اگر این روابط وجودنداشته باشد میتواند از ورودمواد مخدردر تاجیکستان جلوگیری گردد، ولی حقایق چنین نیست در تاجیکستان مافیای بین المللی با دستان بازمصروف سود جوی است و قاچاق سلاح نیز توسط آنها صورت میگیرد.
تاجیکستان بایست با استفاده ازدریای آمو که در حقیقت یک مانع طبیعی است ،وبا بسیج نیروهای وفا دار با مردم ،ازین اعمال جلوگیری نموده در غیر آن تاجیکستان بعد از افغانستان دومین قربانی تروریزم بین المللی خواهد بود.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
عبدالحی نزهت