به پیشگاه مولانا
١٢ قوس (آذر) ١٣٨٩
«ای دوای نخوت و نا موس ما!
ای تو افلاتون و جالینوس ما! »
هر دو نای یک نیسـتانیم ما نای بلـخســـــتـان هجــــرانیــــم ما
هر دو ســرگردانِ دورِ روزگار آشـــــیان بگذاشــــتـه زاغیار و یار
عشـقهای خوب خوش سودای ما خار حســـرت گشـــته در دلهای ما
کوچه های راز عـطـاران چه شد؟ هفت شــهر عشق عیاران چه شد؟
تو مگر از ما همه بگسسته ای؟ رفته ای در روم و در بربسته ای؟
تـا بـر یونانیـــــانـــت آمــــدم (۱) تـن گــدازنـــده چــو جــانـت آمــدم
از خراســان، از نیستان آمــدم راه جــویـان نـاز نـازان آمــدم (۲)
دیدم اینــجـا نـای آوازت بــلـنــد بلخیــانـت در خیــالــت می زینــــد
لیک آنجا در خراســـانت هــنـوز لشــــکر چنگـیـزیـان آتـش فــروز
نیست در فرهنگشــان جز انتـحار «سـاخـتـن» درکار شان بی اعتبار
نیســت در فرهـنگ تو از جنـگ وخـون «سختگیری» یا «تعصب» (۳) یا جنون
«خامها» اینجا حکومــت میکـنند ظـلمهـا در مرز و بومـت میکـنـنـد
ســـالها این گرگ خویان تاخـتــند ســد فغانســتان وحشــت ســاختـند
ما همه بیــگانه از خوی تو ایـم جـمـله مان شــرمندۀ روی تو ایم
بار دیگر سرکن آن هیهای خویش ناله برکــش از گلوی نای خویـش
گو، چرا آن درد پنـهانـی فســـرد؟ آتـش زردشـــتها ، پژمرد و مـرد؟
زاتشی کو گفته بودی، زنده نیست در دل ما مرده گان، پاینده نیســت
آتش فرهنگ عشقت زنده باد!
آتـشـــت در جان ما پاینده باد!
یاد آوریها :
(1) – مولوی میگوید: از خراسانم کشیدی تا بر یونانیان تا در آمیزم به ایشان تا کنم خوش مذهبی
(2)- باز : دلنوازان نازنازان در رهند گلعذاران از گستان میرسند
(3)- باز : سختگیری و تعصب خامی است تا جنینی کار خون آشامی است .
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
داکتر رازق رویین