تیشۀ خود
٢٤ جدی (دی) ١٣٩١
به کندن ریشـــه ات با تیشـــۀ خود
به خون بنشسته ای، از پیشـــۀ خود
به هســـتی میخورم ســوگند انسـان
که داری دشـــمنی با ریـشـــۀ خود
....
به توفان، کهکشان و هم به سیلاب
به دشت و هم دمن خالی ز مرداب
خورم سوگند ای دخت خراســــان
که هستی مام رستم، هم ز سهراب
....
مرا از اين قفس بيرون كشــــانيد
كـنــار لالۀ پـرخـــون كشــــانـيــد
به دور از بند و قید و درد هجران
به زير بيدک مجنون كشــــانـيـــد
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
لالۀ آزاد