در پیوند به بود و نبود قوت های امریکایی در افغانستان

١٨ سرطان (تیر) ١٣٩٢

معلوماتیکه از جریان مذاکره دولت افغانستان و امریکا از مجرا های مختلف و متعدد بیرون شده است نشان میدهد که آقای کرزی روش" بیشتر خواهی" را درین مذاکرات پیش گرفته است. قسمت هایی از خواسته های دولت افغانستان معقولیت دارد اما قسمت هایی هم بیشتر رابطه به انتباه تیم حاکم از وضعیت و نگرانی های کوچک سیاسی شان دارد. 

اول : دولت افغانستان میخواهد امریکایی ها نیرو های امنیتی افغانستان را به حدی تقویت نمایند که فکتور مستقل دفاعی در منطقه باشد و ربطی به ساختار های قدرت در منطقه نداشته باشد. در حالت بحران بیشتر این نیرو ها توانایی دفاع علیه همسایه های بد نیت خود را داشته باشند. امریکایی ها میگویند این شورشگری است که افغانستان را تهدید میکند نه کشور های همسایه. حرف هر دو طرف بجاست اما شورش گری بدون حمایت بیرونی حتی توانایی مقاومت شش ماهه رانخواهد داشت. یعنی امریکا راه حلی برای خشکانیدن سرچشمه دهشت افگنی و ترور ندارد. 

دوم : دولت افغانستان میگوید اگر میدانید که مشکل در پاکستان است پس مشکل ما را بنیادی با پاکستان حل نمایید. تا امروز غربی ها هیچ نوع فشار با تداوم بخاطر قضیه افغانستان بالای پاکستان وارد نکرده اند. پس درین مبحث نیز معقولیت با جانب افغانستان است. به عبارت دیگر امریکا هر دوطرف جنگ را تجهیز و تمویل می نماید که معقول نیست.

سوم : افغانستان خواستار سلاح های پیشرفته است. امریکا میگوید ما سلاح پیشرفته خیرات نمیدهیم حالا همین تجهیزاتی را که میدهیم میتواند شما را در مهار تهدید های موجود کمک کند اگر اقتصاد تان رشد یافت میتوانید به حیث هم پیمان امریکا خارج از چوکات ناتو از امریکا وکشور های غربی خود سلاح پیشرفته خریداری نمایید. درین بحث حرف امریکایی ها معقول است.

چهارم : امریکایی ها حاضر نیستند معاهده دوجانبه امنیتی را با انتخابات سال آینده ربط بدهند و آنرا سیاسی بسازند اما تیم حاکم این مذاکرات را بزرگترین برگه قوت خود دانسته و فشار می آورند که حمایت امریکا را در تحولات سیاسی با خود و برنامه های گروهی خود داشته باشند. درین بخش موقف امریکا معقول است و نباید مسایل بزرگ را وسیله سیاست بازی های کوچک قرار داد وامریکا نباید تحت هیچ فشاری این شرط تیم حاکم را بپذیرد باید بگذارند انتخابات تا حدامکان شفافیت داشته باشد و از پروسه حمایت نمایند نه از کدام گروه یا شخص.

پنجم : امریکا اقای کرزی و دولت افغانستان را متحد خود می شمارد اما آقای کرزی بخصوص انتباه وباورش این است که امریکایی ها برنامه های بزرگ منطقوی را با طرف افغانستان شریک نساخته اند و افغانستان بدون اراده خود تا حال وسیله یی بوده است که نباید به آن ادامه داد. به باور بعضی حلقات حکومت که حالا نظرشان بر ارگ مسلط است ایجاد ساختار های موازی – زندان های خارجی – فشار بالای مناطق و یک قوم خاص در افغانستان و در کل بازی چند پهلو عدم صداقت غربی ها در افغانستان را نشان میدهد. حتی انتباهی وجود دارد که گویا ساختار قدرت درین منطقه فروخواهد پاشید اما درآن فروپاشی، مدیریت آن و عواقب آن افغانها نقش تعین کننده نخواهند داشت و به همین خاطر با تمام سرمایه گذاری های بزرگ دولت افغانستان ضعیف نگهداشته شده است. ارگ فکر میکند که فشار های نا معقول بالای جنوب و شرق تا حدی عمدی بوده تا زمینه به بازی پنهان مهیا شود.

ششم : افغانستان در چانه زنی های مذاکرات زیاد به جزییات توجه می نماید و امریکایی ها بخاطر فراهم آوری قناعت افغانستان نمونه هایی از معاهداتی را که با دیگر کشور ها از جمله با مصر ، اسراییل ، کوریای جنوبی و جاپان دارند به افغانستان نشان داده اند تا صداقت خود را ثابت سازند. اما در تیم مذاکره کننده طرف افغانستان هیچ کس دانش اکادمیک امنیتی و نظامی ندارد و بیشتر به مسایل از دید سیاسی می بینند و مباحث بزرگ منطقوی. هیچ یک از مذاکره کننده های طرف افغانستان حتی با تاریخ پاکستان ، منطقه و تاریخ مسایل امنیتی جهانی بلدیت ندارند.

نظر من :

توسل به فشار مطبوعاتی در مذاکرات که حالا هم امریکا و هم افغانستان به آن مبادرت میورزند سقوط باور و اعتماد را نشان میدهد. افغانستان به امریکا نیاز دارد اما این نیاز نباید به قیمت غرور ملی افغانستان باشد . امریکا نیز نیاز دارد که حیثیت اش بعد ازین همه سرمایه گذاری حفظ شود اما نمیخواهد آنرا در گرو یک شخص ببیند که واقعیت تلخ همین است. راه وسط این است که مذاکرات درین مورد با حکومت پسا ۲۰۱۴ که از پایه های محکمتر سیاسی و مدیریتی برخوردار باشد به پیش برده شود. طرفین نیاز به تضرع به یکدیگر و رسوا سازی یکدیگر از راه مطبوعات ندارند.

برگرفته از صفحۀ فیسبوک نویسنده

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.