نماز بدون وضو در «پولیگون» ارگو

١٦ ثور (اردیبهشت) ۱۳۹٣

کرزی خان که که ارگ را لانه ی پیری برای خویش فرض کرده، با کشتار گروهی در بدخشان، به شدت «سیاسی» برخورد کرد.

موقف گیری مافیای مشارکتی در ارگ کابل، ازین که تازه در برابر سازنده گان خود (امریکا وانگلیس) عشوه گری و دهن کجی را مشق می کند، بر فاجعه ی بدخشان تأثیری غمبار برجا گذارد. کرزی رسماً به کشورهای حاضر درافغانستان فراخوان نداد تا با بهره گیری از وسایل فنی پیشرفته، انتقالات رضا کاران از مرکز ودیگر ولایات برای خاک برداری از صحنه ی رانش زمین به یاری مردم افغانستان بشتابند. قوای ناتو وامریکایی وسایلی دراختیار دارند که دقیقاً قربانیان گیرمانده در زیر زمین را تشخیص کرده و به حفاران فرصت مساعد فراهم می کند که کجا را رویه برداری کنند و کجا را حفر نمایند.

گزارش می رسد که بازمانده گان صدها مادر، خواهر، کودک وجوان مدفون شده در ارگو، صرف کردن آب ونان را فراموش کرده و دستخوش یک نوع جنون برای نجات بستگان خویش اند و بیل برداشته و به تنهایی درکوت های خاک وگّل، گریه کنان به نقب زنی مشغول اند.

اما لجن کاران دولتی، سی ویک پرواز بیهوده را با استفاده از چرخبال های دولتی به منطقه انجام دادند تا به بهانه ی دیدار از ارگوی آشوب زده، برای خود مضمونی برای تفرج و گردش فراهم کنند. هزاران تن از نا به کاران «تنظیمی» و مافیای ضمیمه ی آن در دستگاه دولت و حکومت کابل، درحالی که آبی برای نوشیدن درصحنه فاجعه دستیاب نمی شد، بدون وضو، درواقع روی «پولیگون» ارگو، روی اجساد زنده نماز منافقت خواندند تا وقت شان برای انجام خباثت و دزدی بیش از آن ضایع نشود. قساوت انگلیسی ها و امریکایی ها درین ماجرا به حدی برجسته است که وجدان بشریت را تکان می دهد. آنان می توانستند همان گونه که اعماق معادن افغانستان را زاویه می گیرند؛ تمامی مناطق معروض به فاجعه را که قربانیان زنده درآن جا گیرمانده اند با استفاده از ابزارهای فنی پیشرفته، صحنه نمایی کنند و به دسته های رضا برای نجات جان آدم ها کمک کنند.

حکومت کابل، از کرزی تا قانونی و خلیلی و شاه ولی ادیب، درجمع معاصیان کبیره درتاریخ درد ورنج مردم افغانستان نام سیاه خود را ثبت دفتر سیاه زمان کردندو عملاً درقتل دسته جمعی در «پلیگون» طبیعی ارگو نقش «سیاسی» خود را به خوبی اجرا نمودند.

کرزی خان یک بار چشم خود را ببندد و خانم زینت ومیرویس کرزی کوچک و دختر نوزادش را زیرتل های خاک مرگ تصور کند؛ آنگاه چه فکر می کنید؟ آیا کُل نفرات ارتش، پلیس، هواپیما ها و دستگاه های تکنیکی خاک برداری را از سراسر کشور به سوی ارگو، سوق نمی داد و ارگو را تا عمق صد متر نقب نمی زد؟ اما دیده شد که حتی دریک تراژدی بشری نیز برخورد سیاسی را فراموش نکرد و همان گونه که ارتش وقوای امنیتی کشور را از هرگونه کمک خواستن از ناتو و قوای امریکایی برحذر داشته بود؛ دررابطه با نجات عاجل صدها انسان معصوم و گیرمانده در ارگو نیز همان سیاست را درعمل اتخاذ کرد تا نشان دهد که بیست سال تمام درخدمت سی آی ای نبوده است. آبی چشمان غربی نیز رفتار سیاسی را با رفتار دردناک سیاسی پاسخ دادند.

برگرفته از وبلاگ نویسنده

به دیگران بفرستید

دیدگاه ها در بارۀ این نوشته

گيلگمش	07.05.2014 - 15:13
وقتي كسي ازانها دعوت به همكاري نكند غربي ها چگونه مداخله كنند ؟