خود را نَجُسته ایم
۲۵ جوزا (خُرداد) ۱۳۹٣
ما گرچه رشته از همه عــالم گسسته ایم
امــا چه سود چونکه بخود پای بسته ایم
آینه ایم و حـیـــــف که در عرصهء عمل
صافیی روی خویش به زنگار شسته ایم
بر هــر دری سراغ خود از دیگران کنیم
خــود را درون پیرهن خود نجـــسته ایم
شوق خودی مگر ز رخت پرده برکشد
بر دامن وصال تو دست شکــــسته ایم
آخر هجوم زحمت مژگان چه لازم است
ما کشتگان نرگس بیمار و خســــــته ایم
امیـــــد میوۀ طرب از شـــــــاخ ما مبر
خون دل است آب ز جوی که رُسته ایم
بین حباب و قلزم همان موج غفلت است
دست تهی به گنج وصالت نشـــــــــته ایم
بــیــهـــوده مرگ غـرۀ بازوی خود مباش
ما دیده را به دیدن دلدار بســــــــــــته ایم
"دانش" ز ما حذر که فرصت اجابت است
آهی دلیـــم و بر ورق شـب نشــســـــته ایم
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
احمد دانش