یاد ها و خاطره ها، ۱۸ جوزا روز شهادت عبدالمجید کلکانی

۲۰ جوزا (خُرداد) ۱۳۹۵

عبدالمجید کلکانی چریک نستوه و بی بدیل وطن یکی از شخصیت های مهم سیاسی و نظامی کشور ما بود. شهرت؛ شناخت و معرف با آن بزرگمرد همیش در لابلای نوع  زندگی اسطوره یی وی چون یک عیار و قهرمان راستین در جامعه متبلور و آشکار است.

نخستین آشنایی و دیدار بنده در عالم ناشناسی به این مرد قهرمان یاداور یک خاطره است. در سال 1349 در ریاست خدمات تخنیکی اردو و اکادمی تخنیکی حربی بودم؛مدیر یکی از شعبه های مواد تخنیکی و محاسب این مواد؛ دوستم محمدعظیم زرمتی محاسب اسلحه ومهمات مربوطه دانشکدۀ تخنیک بود (بعد از کودتای ثور جنرال محمد عظیم قومندان دفاع انقلاب). محاسبات تخنیکی حربی و مواد داخل دیپو ها در آخر هر سال از جانب هیات منتخب صورت گرفته سلاح و مهمات موجود در دیپو ها دوباره قید دفاتر میگردید.

در یکی از روز های ماه حوت 1349 جناب عظیم زرمتی که در یک دفتر بودیم در خصوص دیپو سلاح ها و وسایط خویش برایم معلومات ارایه نمود و با نوع دلهره و وسواس اظهار داشت مقدار از مهمات در دیپو وی بیشتر از قبل میباشد من گفتم که خوب است که کم نیست . او با براشفتگی برایم گوش زد نمود کمی و زیادی در محاسبه نظامی  جرم همسان است بایستی مهمات اضافی را از دیپو خارج سازیم ؛من او را به ارامش و سکوت دعوت کردم و تذکر دادم نباید درین باره با کسی صحبت نمود.

من که یکی از مسولین سازمان شاهین به ریاست مرحوم نورالله تالقانی بودم و سمت معاونیت تشکیلاتی مالی و اداری را داشتم گاهگای مطابق ضرورت به ملاقات شهید محمد طاهر بدخشی میرفتم و گاهی هم مرا احضار مینمود و گزارش از فعالیت های شاهین را جویا میشد. روزی در اثنای دیدار با شهید بدخشی مسئلۀ همین مهمات اضافی را با او در میان گذاشم. بدخشی سکوت کرد و اظهار داشت "در این باره باز گپ میزنیم". باری دیگر که به ملاقات بدخشی رفتم او اظهار داشت میتوانی آن مهمات را انتقال بدهی؟ من با مسرت گفتم فورا انتقالش میدهم. به دوست ام عظیم زرمتی یاداور شدم که مهمات اضافی را فردا انتقال میدهم. او با مسرت گفت مرا ازین مشکل نجات بده. بعدا مهمات را به محل سکونت خویش انتقال داده و به دیدار بدخشی شتافتم ؛جناب بدخشی برایم وظیفه سپرد که فردا روز جمعه در هوتل پلازا در پل باغ عمومی ساعت ده بجه شخصی نزد تو میاید و این امانتی را از نزدت تسلیم میشود و مشخصات آن شخص را برایم توضیح داد.

من به وقت موعود به هوتل مورد نظر رفته منتظر ماندم؛ گرچه روز جمعه هوتل پلازا بیروبار بسیاری نداشت، چشمم به دروازه هوتل بود تا اینکه شخص مورد نظر با مشخصات داده شده در دروازه هوتل ظاهرشد. با قد بلند، شانه های عریض و پوست گندمی، او  داخل هوتل را نگریست و وقتی چشم اش به من افتاد راسآ‌  بطرف من آمد. به حرمتش بر خاستم و احترام بجا آوردم. روبروی بنده نشست و به آرامی گفت "امانتی را آوردید؟" گفتم آری و بَکسی را که در پیش پایم بود برایش نشان دادم و گفتم مقدارش بسیار کم است در حدود ۲۰۰ مرمی ماشیندار(1). او لبخند رضایت امیزی زد و گفت "بسیار تشکر من به او نهایت احتیاج دارم" بَکس را برداشت و از من خدا حافظی نمود. به مجرد برخاستن از میز بنده دو نفر دیگر هم در گوشهء هوتل با او به راه افتادند. چون او زندگی  مخفی  داشت احساس کردم که دوستان وی امنیت این ملاقات را قبلا تدارک دیده بودند.

یک هفته بعد در جلسه ای اشتراک کردم که شهید بدخشی و آن دوست ناشناس حضور داشتند. بدخشی مرا با آن دوست  معرفی کرد، او با لبخند به سویم نگریست و گفت که من او را میشناسم. من نیز دانستم این شخص عبدالمجید کلکانی است. روحش شاد.

1- در زمان شاهی یک کارتوس یا پوچک خالی باقیات اش جرم محسوب میشد.

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.