| 3- امپراتوری تیموریان، 1370 - 1506 | بازگشت برویۀ نخست |
|
معرفی کوتاه این نقشه قلمرو پهناور امپراتوری تیموری (1370-1506) را نشان میدهد. بنیانگذار این امپراتوری تیمور بود که در 8 اپریل 1336 در شهر کش در نزدیکی های سمرقند به دنیا آمد. وی از قبیله ی ترکو-مغل برلاس بود که در فرارود مقیم شده بود. به سبب زخم تیری در پایش مشهور به تیمور لنگ شد. چنانیکه از این نقشه هویدا است خراسان بخش بزرگی از این امپراتوری را تشکیل میداد که از دریای آمو در شمال تا کرانه ی بحیره ی عرب در جنوب و از دریای اندوس و دروازه ی پنجاب در شرق تا مرز شرقی ایران در غرب را در بر میگرفت. پس از مرگ تیمور فتوحات او بین پسرانش، میرانشاه و شاهرخ تقسیم شدند. میرانشاه بخش غربی امپراتوری را حاکم شد و شاهرخ فرمانروای خراسان گردید. شاهرخ در بین سالهای 1406 تا 1417 قلمرو خود را پهنا بخشید. وی در این سالها تمام قلمرو میرانشاه را زیر فرمان خود درآورد و همچنان ولایات مازندران، سیستان، فرارود، فارس و کرمان را به امپراتوری اش اضافه نمود. بدین گونه شاهرخ تقریبا تمام امپراتوری پدرش را دوباره متحد ساخت که آنرا از خراسان اداره مینمود. به عبارت دیگر شاهرخ امپراتوری تیموری خراسان را که پایتخت اش هرات بود بنیان گذاشت که به مدت یک سده، تا سقوط اش در 1506 به دست ازبکان شیبانی، دوام نمود. در دوران فرمانروایی تیمور اقتصاد رشد نمود، هنرمندان و بازرگانان به پایتخت آورده شدند. در هرات کتابخانه ای ساخته شد. پایتخت مرکز درخشان هنر و فرهنگ گردید. در دربار آخرین شاه تیموری، حسین بایقرا (1478-1506)، شاعری چون جامی، نقاشانی چون میرخوند و خوندمیر و وزیری چون علی شیر حضور داشتند. |