چرا که شاعر بودن

١٤ عقرب (آبان) ١٣٩١

سرم پر است درین روز ها تخیل تلخ
خبر..., سکوت, غزل, یک دو پیک الکل تلخ
صدای خستۀ پیاله های خالی ام
که هی شکسته زیر سقف لاوبالی ام
نگاه قفل کسی روی تابلو شده ام
اسیر حاشیه ها از چهار سو شده ام
زمان چه زود قدم میزند مرا هر شب
و هر دو ثانیه شاید دوصد متر مکعب
چقدر ثانیه های ساعت در گشت است
چقدر تک, تک, تک باز شب دو و هشت است
و من که خسته ام از «چهره» های تلویزیون
هنوز قهوه, ترموز چای...تلویزیون
من آشغال تر از شب, چرا که بیدارم؟
سرم چه درد گرفته, کجاست سیگارم
دلم درون خودم مثل من درون اطاق
چنان شکسته که آیینه در جنون اطاق
پر است شایعه مرگ تا ته مغزم
همینکه باد به شب بوسه داد می لرزم
قرون زیستنم را «گلادیا تورم»
هر از گهی به درون خودم خودم گورم
به دور رفتن و برگشت...باز هم برگشت
کنار هرچه «برو بی خیال» کم برگشت
دوچرخه بودن تکرار ماجرای من است
سکوت میرود مرا و رد پای من است
شباهت من و دهلیز های دلتنگی
فقط که سنگ, سنگ, سنگ «رهرو سنگی»
چرا که شاعر بودن چراکه غم خوردن
چرا که در دل هر تیره گی رقم خوردن
چرا نوشتن و انداختن به کام خری
چه سود جستن افکار در لگام خری
مرا چطور نوشتند از مداد زمان
همیشه صامت در سطر انجماد زمان
که امتداد زندگی مبتذل شده ام
ردیف تنگ بیت های یک غزل شده ام
...
و تیلفن که بهم میزند خیالم را
ترین, ترینگ...کمی خرد کرد حالم را:
هلو, سلام!...
-"ببخشید اشتباه شده"
-"بلی «روئین» گفتی؟ معذورم, آه!...شده"

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.