چند سروده
٣ دلو (بهمن) ١٣٩١
تــو فــان عشق
یاد مـــیآیـد مـــرا تـوفــــــان عـــشق
دســــت بـــیداد زمــان و جـان عشق
اشــک و آه و حــــسرت کـــمـبودها
درهـــمی پــیچــد مــرا پیـمان عشق
عهـد بــستم با شـکســتش ، بشکنم
مــی نــدانـم درد بــی درمــان عشق
آنـــهـمـه نا بــــاوریـهـا شد یقـین
دانم امـروز عــسرت وآسان عشـق
ســعـی مـیدارم کـه نــسیانـش کــنـم
دل همان اول شدست از آن عـشــق
دســت من کـوتاه وخواسـتم ناتـوان
تـا بــدست آرم دل و فــرمـان عشق
حــیـرتــم از عـمر کــوتـاه حــــقــیر
می رود هــمـپا بــا آرمـــان عــشق
شــاید این آزمــون غــیبـی بــاشـدم
تــا بــیابــــم ره انــدر کــان عـشق
زنــدگــی مـــدیـون بــاور مــیشــود
گـرشــود مهـمان دسترخوان عشق
سـاده زیستن گشـت مأ نوس ضمیر
برکــت وجـدان وعـز و شـان عشق
نادر آن حــبـیکه بـحر رحمت است
رمــزاخلاص است درمیزان عـشق
تســلیـم شــد گـان
روزه دارانیم ولی امسـاک نیــــست
از نگـاه مرد و زن هیچ باک نیست
صـورتا ً آنرا بـــاور میـــــکنـــیم
در عــمل صـد کار دیـگر میـکنیم
در پــناه دفــــتر و دیوان خــویـش
رشوه وسرقت بداریم چون همیش
عدل و داد ازعینک( درهم) کنیم
ظالم ار بیـشتر دهد، سرخم کـنیم
رونق اســواق تــوفان کرده است
مشتری را سخت ویرانکرده است
ارتـقــاء نـرخ اجــناس و طــعـام
خارج ازانصاف واسلام و پـــیام
ویـــل بــادا آن مطــفــف زاده را
کــم روا دارد مـر آن افـــتاده را
آنچه ارزانست دراین شهرودیار
نرخ عجب وغیـبت و سازونوار
جالب است بااین همه کسرو کسل
داد مــان تــلخ و تـمنا چون عسل
داد و بـسـتان چنان در دین نیست
ماه عـقـرب جای فـروردین نیست
حاصل برداشــت آنچـــه کاشــتیم
بذر بد را کشـت خوب پـنداشـتیم
بـــار الها هادی و رحــمن توئـــی
درد های کــــهـنه را درمـان توئی
به استـــقبال رمــــضان الکریم
یاران اگـــر به وادی وجــــدان سفـــرکنـیم
ازغیبت و خلاف دراین ماه حــــــذر کـــنیم
شاید ســـبب شود که پس از سالیان سخت
احسان و رحمت حق را به پیـمانه سرکنیم
ازتهمت و ملامت دوستان چه حاصل است
چون آئیــنه نزد دوست ، ورا باخــبر کـنیم
از پرتگاه جهالت و قوم و نــژاد و حـــزب
خود را رها و به زورق اسلام ســفرکـــنیم
عیب است به رخ کشیدن قوم و شــمار آن
بــاری به سورهء تکاثر قرآن نـــظر کـــنیم
ایام رهــــــنوردی انســـــان به آســـــــمان
ما کوله بــــار خویــش به بالای خـــر کنیم
روشـــن مآبـــیم و لیـــکن درایــت هـــــیچ
افغان ستان خویـش چو ایام بـــدتـــرکنـــیم
با پتـــک ملــــیت بکــوبیـــم بـه فــرق هـم
از نام اتـــــفاق و مــــودت حـــــــذر کنـــیم
مجـــــموع الســــنه آثــار قــــدمـــت اســت
اوراق تـــاریـــخ خود را به مازوت ترکنـیم
گــلهای سـبز و سـرخ بهـاری، لسانهـاست
فــارسـی اگــربــگـوئــیم و پشــتوشکرکنیم
آنکــــس که ادعـای تــــفــوق کــند به قـوم
دوســـتش نــداشـــته اگــرچــه ضرر کـنیـم
ابــلیــس زیرک اســت و لاکـن عـدو حـــق
هـمـراه دشـمنـان حـق نبایـــد حـــشرکنیــم
از بـــــام عـــالــم و روشـــن ضـــمیـر اگـر
در خــط قــوم و نـــژاد اســــت ، پـرکـــنیم
هـــشیار، هـموطن ! نه به نیرنگ این وآن
از بـــهـر قــطع ریـــشه فــــکر تــــبرکــنیم
یــارب بــه بــرکــــت مـــاه صــیام وذکـــــر
از وادی جــــهـالـت و شــــیطان گــذرکـنیم
پیامی به پارسی گویان جهان
ریشه ام پنهان و پیچان باتو ای یار خجندی همدل و هم راز و از یک تیره است .
لطف طبعت ای دری ، داستان بهمن را بیادم آورد .
مادری از بام پامــیر فال حافظ را پیام دل دهد .
سربرآرد نغمه پر تمطراق مولیان از لایه های قلب مطرب زادهء از اهل ری .
طفل مسجد با کریمای تو، سعدی زینت کوهسار پنجشیر گشته است .
طاقـــچهء استاد کرمانی مقام مثنویست .
من نمیدانم چرا بااین همه پیوند زیبای هنر ! ...؟
باهزاران دست آویز فراوان مانده از جان پدر .....!
افتخارات همه یکسان و از یک خاستگاه .
لیکم حیرت آید از پوران پر آشوب امروزی وسرداران این میهن ......!
یکی درغم فرو باشد - گرفتار بلا ، در دل فراوان آرزو باشد ...!
دو دیگر بیغم از یار و دیار آشنا سرشار از عشرت وآسایش ....!
به شهری عشرت و شادی ، بشهری درد وآه وخون ...
بشهری غصهء و فریاد به روستای پراز آفتاب نشینان و جوانان عقب افتاده از کاروان............
کجایش از عدالت رنگ بگرفتست ؟ بگو بامن توای سعدی !....
چه وقت اعضای یکدیگر شوند اولاد شیراز وری ، غزنی ، مزار و ماوراءالنهر ؟
چه در گفتی در این مصراع و لیکن از برای کی ؟
بفکرم شعرت ای سعدی شعاری بیش نباشد گوش مستان را .........!
فراموش گشته شهنامه - غبار افتاده بوستان را ....!
فرنگ از خطهء غربی ا لی دریای اسود در کنارهم .
عرب مجموعهء واحد بهنگام مشاکل در قطارهم .
من و تو ای برادر - جان خواهر درکجا همیار و همگفتارهم بودیم ؟
همی پامیر تک و تنها بخارا از فراغ یار گرفتار هزاران درد !
سلحشوران هندوکش بدام کینه و نفرت !
نگوید مرحبا هیچکس بمرد مبتکر اندر دیار سعدی و حافظ !
زمانی کاروان را ساربان بودیم مگراکنون دویدن در رکابش ، سخت میآید اغیار را ...!
نبییند هیچکس دیگر من و ما را بهم پیوند .....!
همین بهتر که برگردیم چو مولانا باصل خویش – بدانیم زاد و نسل خویش .
مجال و فرصتی یابیم بفکر و یاد همدیگر به استنصار یک پیکر .
ماتم سرا
ســـــراپای وطن بیداد و درداسـت
چوجسم مردهء بیجـان ، سرداست
در این ماتم ســرای خون ونفــرت
سخن از جنگ وجنجال ونبرداست
به قــــاموس جهـــالت بار دونــان
حرامخوار وخـــداناترس مرداست
کســــاد است رونق بــازار خوبان
بد ، آباد وفراغ البال و فــــرداست
سخن ازعدل وانصاف جرم باشـــد
سخندان چنین محـروم و طرداست
یکی قصر ازحـــرام افـــــراز کرده
دیگر درخـیمهء لرزان و برد است
پـــلان رونق و پیشرفت مـــخــتوم
نژاداست ونفاق، تریاک وگرداست
نه تقصیر پلنگ وشیروگرگ است
خزان هرجا رسد اوراق زرد است
به تاریخ گــــهربار تـو افــــسوس
جهان از این تفاوت درشگرداست
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
| حسین ظهیر | 03.09.2016 - 15:34 | ||
درود بر پدرم! حقایق را میتوان در اشعار زیبا ستود! | |||
| ظهیر | 18.10.2013 - 19:27 | ||
دوست گرامیم سلام از رابطهء قلمی تان دنیای سپاس . اگرلطف نموده سروده کامل تان را به ایمیل بنده بفرستید بهترخواهد بود تا درراستایش باهم کارنمائیم . zmnadir@yahoo.com موفق و کامگارباشید | |||
| شاهین | 18.09.2013 - 20:30 | ||
درود برای گرداننده ای گرامی و ارجمندانی تارنمای زیبای خراسان! ******** درود باد برتان ظهیر گرامی! امید می دارم همیشه تندرست باشید تا همچنین دگر سروده گان زیبا سروده شود با طبع و سرشت تان. پس از خوانشی سروده گانتان می اندیشیدم تاارمغانی برایتان فرستاده شود، پس میفرستم آنچه نخستین چکامه ام است همانچه چهار سال پیش سروده شده است. فردی از چکامه را می نگارم و شما پوره اش کنید اگر پذیرفتنی و پسندیدنی باشد برتان! کمی ما و کرمی شما ******** ( خرم افزای همیندم زروی یار می آید *** اندوه زدای به فرمان کردگار می آید) ----از سوی جوانی میهن ات ---- | |||
محمد نادر ظهیر